Patruus mihi carissimus iam cinis ossaque est. Quamquam fons lacrimae eram dum sacerdos pro animo patrui verba sacra agebat, post cremationem fletus me reliquit sicut arescit lacrima. Fortasse quia ibi tandem intellexi cinis eum numquam reversurum esse et id nequivi quin accipere. Patruus vero vixit. Quem semper desiderabo. Saepius eum visitarem. Saepius ei scriberem. Iam quid faciam quam saepius eius meminisse?
